اين همه زندگي- مير ابوطالبي- نقد داستان

بسياري از دوستان وبلاگ نويس شازده كوچولو را مي شناسند.

خانم معصومه مير ابوطالبي ليسانس رياضي محض دارد

و در قم به همراه شوهر و پسر زيبايش زندگي مي كند.

داستان اين همه زندگي را محبت كرده اند و براي نقد فرستاده اند.

نكته اي كه به من گفتند و نقل به مضمون مي كنم اين است كه:

" كاش دوستان به همراه نقد پيشنهاد هم بدهند"

منتظر نقد بدون تعارف دوستان هستيم.

وبلاگ شازده كوچولو

این همه زندگی

می خوای باور کن، می خوای نکن. دفعۀ قبل بازیگر بودم. از اون ستاره هاش. تو یه تصادف مُردم. با ماشین آخرین

مدلم رفتم ته دره. فقط یه چیزش بد بود. بعدش برام حرف در اوردند که یکی همرام بوده. حالا بوده یا نبوده خیلی مهم

نیست؛ مهم وجهه من بود که خراب شد.

به من این طوری نگاه نکن. نبین کت وصله شده می پوشم و انگشتام از تو کفشم زده بیرون. من همه چیزش یادمه. هاج

و واج نگام نکن. می گم یادمه.

نه مرگ اصلا سخت نبود. پر کشیدم و رفتم بالا. بال نداشتم ولی بالا می رفتم. فکر کنم اصلا جاذبه برای گول زدن

آدمهاست که توی همین دنیا بمونند. نه خیلی هم بالا نرفتم. اون بالا همه چیز مثل آسمون آبی بود. شاید هم آبی تر از

آسمون. دورم پر از ستاره های کوچیک بود. نه بابا. قمر، ماهواره، نمی دونم سحابی و کهکشان، همش خالی بندیه.

فقط همینایی که می گم بود. چند تایی ستاره کوچولوی براق مثل فشفشه. چند تا آدم دیگه هم مثل خودم. خیلی معطل

نشدم تا بهم بگَند دوباره برگرد تو دنیا. ولی نمی گذارند آدم خودش انتخاب کنه که چی باشه. نه مرده های قدیمی ای

که دیگه بر نمی گردند تو دنیا اونجا نبودند. فکر کنم اونا چون خیلی خسته بودند فرستاده شده بودند بهشت. اما ما نه.

گفتند هنوز تا چند بار دیگه وقت دارید. مطمئنا تو هم برگشتی. فکر نکنم این زندگی اولت باشه. خوب من خیلی

استثنایی ام که همه چی یادم می مونه.

تاکید داشتم که منو ایندفعه عالمی روشنفکری اندیشمندی بدنیا بیارند اما بدبختی که یکی دوتا نیست.

گفتن به اون زندگیت خیلی ربط داره. اوندفعه بازیگر بودی اما چه غلطی کردی. گفتم مگه حالا چه عیب داشته، گذشته

و تموم شده. آره اوندفعه بازیگر بودم و دفعه قبلش دکتر؛اما چه دکتری . پزشک مخصوص خانواده شاهنشاهی .

ولی آخرش اعدامم کردند. بهشون گفتم که اعدام پایان خوبی برای زندگیم نبود. تقصیری هم که نداشتم. ننه پیرشون

مریض بود، هر کاری سرش اوردیم مرد . اما از چشم ما دیدند. نه بابا رضا خان که نه. از سلسله های قبلی . اونا که

شرح حال ننه هاشون تو تاریخ نیست.

یه بار دیگه ام قبل از اونا بود. خیلی قدیما. فکر کنم اونموقع ها یه ملایی چیزی بودم. آره یادم اومد. یه تسبیح یشم

داشتم که یه عالم خاطر خواه داشت.

اون موقع ها عجیب فکر می کردم زندگی همین یه بار بیشتر نیست. خوب هم دفعه اول بود ، هم تو گوشمون می

خوندند. ملتفتی که. فکر کنم شعر هم می گفتم. خیلی زجر کشیدم که حالا همین یه باره و باید توشه دو دنیا رو ببندم .

پیشونیم پینه بسته بود. ولی خوب اینم برای خودش ابهتی داشت. خیلی میومدند پیشم که صیغه شون کنم اما من پاک

دست از دنیا کشیده بودم. اون دختر دهاتیه زبون بسته چقدر التماس کرد.

یادم میاد دوره دکتریم دختر شاه خاطر خواهم بود.دختره بر و رویی نداشت؛ اما خوب اون تو کاخ بود .منم تو کاخ

بودم. اونم چه کاخی؛ همه اتاقاش آیینه کاری. ظهر به ظهر برام بوقلمون کبابی می آوردند. خیلی بهم می رسیدند. نمی

دونم چرا با اینکه اینقدر بهم میرسیدند خیلی از اون زندگی راضی نبودم. دختره خیلی کله خراب بود. اما من دست از

پا خطا نکردم.

اصلا من زندگی بین مردمو دوست دارم.مثل اون موقعی که بازیگر بودم.

موقع بازیگریم، یه دختری خاطر خوام شده بود، که نگو، کَنه. هر کاریش می کردم دست از سرم بر نمی داشت .

خوب همه چیزو که نباید گفت. می خواستم آزاد باشم.

شاه گیر داده بود که دخترش رو بردارم من هم قبول نکردم و دخلم رو آوردند. مرگ ننه بزرگشون بهونه بود.

حالاهم این پری ورپریده، می ره و میاد برام برنج و خورشت اضافی شون رو میاره. فکر می کنه با این کارا دل منو

بدست میاره. از گذشته من که خبر نداره. خوب اینها هم جزء گذشته من به حساب می ایند . من که اینجور ی فکر می

کنم.

این همه حرف زدم دهنم کف کرد. داری همینطوری می ری. یه پولی بنداز تو این کاسه بعدش برو. تو که از آینده خبر

نداری. یه هو دفعه بعد من جای تو بودم ، تو جای من. مطمئن باش بهت کمک می کنم.

معصومه میرابوطالبی
Iranreza52@yahoo.com