بي چيزي - نظام الدين مقدسي - براي نقد

درود بر مهربان ياران

نظام الدين مقدسي از دوستان خوب من است.

داستان را هم خوب مي شناسد و خوب هم مي نويسد.

از دوستان من در استان فارس است.قبل از من دوست بسياري از شما مهربان ياران بوده و هست .

به بسياري از وبلاگ ها با تداوم سر مي زند و به نقد بدون تعارف و گاهي خشن هم مي پردازد.

من او را با همين ويژگي به قول خودش نقد سلاخانه دوست دارم و پذيرفته ام.

حال شما هم دعوت هستيد براي نقد بدون پروا و سلاخانه از داستان بي چيزي نوشته نظام الدين مقدسي

با احترام و درود

سروش عليزاده

وبلاگ هاي نظام الدين مقدسي داستان داستان داستان و ضد ادبيات

بی چیزی نوشته نظام الدين مقدسي

فقط ممد میدونست من کجا خودمو پنهون کردم از چشم مردم . همونم بود که برام خبر می آورد . اونروز هم منتظر شدم تا ساعت نه شب شد . اومد . ولی خبری داد که اصلا منتظرش نبودم . اول چراغ قوه رو گذاشت رو ي تلوزیون .بعد همانطور که میرفت طرف رو شويي سلام کرد . من سیگارمو پک زدم . بی خیال همه چی بودم . سلام کردن و علیک گفتن هم دیگه از یادم رفته بود یا اصلا واسم مهم نبود .
محمد با حوله ای که بین دستاش له و لورده میشد و دوباره صاف میشد اومد و نگام کرد . چشاش مث هر شب نبود . گفتم : ای ول . جین پوشیدی . ببینم شلوارو . اومد جلوتر . نشست . شلوار جین نوی پوشیده بود . گیرم دزدیده بود یا هر چی ولی خوشم اومد . یه جور حالت یادآوری هم اومد و رفت . آخه روزایی داشتیم و بحث می کردیم کدوم شلوار دختر کشه . پارچه ای . جین . چه رنگی ؟ همیشه هم جین دکمه ای بود . ولی شلوار جین که از جلو دکمه میخورد کم بود و گرون . این بود که زدیم تو خط کف رفتن . حالا جینی که مممد جون پوشیده بود یه جورایی فرق داشت . با دست رو شلوارش دستی کشید و گفت : رحمان برگشته پسر . رحمان خودمونو میگم . هنو نرسیده رفته سراغش . اینو گفت و سرشم بلند نکرد . عینهو خبر مرگ مادرمو آورده باشه رفت تو لک . چیزی نمیگفتم معذرت خواهی و این چیزا هم میکرد . سیگارمو وسط سینی وامونده و کثیف چای له کردم . لبها رو محکم رو هم فشار دادمو و دود رو از بینی دادم بیرون . کمرمو از پشتی کندمو و خم شدم جلو . گفتم : خب . که رحمان بی چیز قرتی بازی هم بلده . حالا کتی چی گفته ؟ محمد سرشو کج کرد یه طرف . انگاری اونطرف کتی باشه و داره نگاش میکنه که بشنوه چی گفته . بعد گفت : خب رحمان هر چی نباشه رفته درس خونده . تو چی ؟ درس خوندی یا آبر و داری کردی واسه کتایون ؟ معلومه که گفته آره . گاهی وقتا از ممد میترسیدم . انگاری طرف من نبود اصلنی . حرفاشم جوری میزد که آدم از شلغم بودن خودش تو معرکه ی عشق و غیرت و این چیزا چیزا دردش میومد . منم گفتم : انگاری حالیت نیس رفیق .کتی آبجی منه . من نمیزارم آـبجیمو یه تخمه حرومی مث رحمان ورداره ببره جوون مرگش کنه . حالیته ؟ . بلن شدم رفتم تو آشپزخونه . دو تا اتاق تو کارخونه ی یخ سازی دور از شهر گیر آورده بودم و و روز و شبمو توش حروم می کردم . اجارشم نمیدادم . ممد با صاحب کارخونه یه رفاقتی داشت . در یخچال یه نفره ی نیم متریو واز کردمو . چیزی نداشت . درشو محکم کوبیدم . در دیگو که قل قلش هوا بود باز کردمو با چاقو یه سیب زمینیو نشونه رفتم . انگار شکم رحمانو بخوام بزنم محکم زدم . پخته بود . اونا رو با نون و نمک و آب آوردم . ممد با گوشی موبایلش ور میرفت . نشستم گفتم : ول کن ماسماسکو . حرف بزن بینم . چی شده کتی عاشق رحمان شده ؟ غلط نکنم حرف پول موله نه ؟ ممد همونجور با گوشی ور رفت ولی یه لحظه گوشیو غلاف کرد بین پاهاش و به من نگاه کرد . نمکدونو ورداشتم که گفت : خواهرته دیگه . خب پس چرا اینجا تمرگیدی . من که دارم میگم رحمان اومده و خواستگاریم کرده . گفتم : پلیسا. ممد تند شد . دستشو تو هوا تکون داد . شکلکمو در آورد و یه جوری گفت پلیسا که یه مادر مرده فقط بلده بگه . بعد گفت : کدوم پلیسا بدبخت . مگه حالیت نیست . تغعطیلات نوروزه ها . همشون رفتن . اون یکی دو تا هم فقط نگهبونی میدن . میتونی بیای بیرون . هیچکی نمیفهمه . سینی رو هل دادم جلوتر . ممد هم دست کرد تکه نونی ورداشت و دوباره همون حرفا رو زد . دلم یه جورایی داشت رضا میداد که برم بیرون ولی گفتم : نه . مردم چی . هم دیدن که من قبر امامزاده رو کاویده بودم واسه زیر خاکی . دشمنمن دیگه . ممد لقمه دومش یا سومشو گرفت و نمک دونو ورداشت : آره پسر . همه فهمیدن . ولی تو شهر پخشه که قبر امامزاده هیچ استخونی نداشته . پخشه که مردم یه جورایی شک کردن . خندم گرفت و هیق و هیق کردم . کمی آب خوردم . مزه ی نمک از تو دهنم رفت . گفتم : لابد امامزاده بی استخون بوده دیگه . ولی هر چی بود واسه من یه بهشت ارزش داره . میتونم با زیر خاکیاش یه شهر و بخرم ممد . وقتی گفتم ممد دستمو محکم کوبیدم رو پام و بلن خندیدم . ولی ممد تو فکر بود . گفت : زیر خاکی مهمتره یا کتایون . فکر کردی تو ؟

ممد یه جورایی راس میگفت . باید به داد آبجیم میرسیدم . اگه یه بله گفته باشه تا آخرش میره . منم اینجا بشینم تا زیر خاکیها رو پول کنم دو سه ماهی علاف خداییم . .

بعدشم که باید وردارم گورمو گم کنم . این نامردیو هیچکی در حق خواهرش نکرده . اونم کتی که حق داره رو برادرش حساب وا کنه . هر چن که امروزا اسم برادرشو یه جوری میبرن انگاری دزده . شش سال پیش که من و ممد و رحمان بی چیز رفتیم سربازی و اون اتفاق لعنتی افتاد فکرشم نمیکردم که رحمان بخواد به خاطر حفظ آبروش با خواهر من اینجوری تا کنه . البت که از من دلخور بود ولی نه اینکه همه ی رفاقتمونو یه جا قلع و قمع کنه با این کارش . قضیه این بود که یه روز ما رو بردن واسه یه آزمایش که ببینن چن مره حلاجیم . اولش ترس خورده بودیم که میخوان مستقیم ببرنمون جبهه . ولی ما رو بردن تو یه جای برهوت . رحمان لاغر بود و از هممون بیشتر میترسید . ما رو کردن دودسته که مثلا با هم بجنگیم و این یکی دسته خاک اون یکی رو مال خودش کنه . لامصب روز بدی بود . رحمان و ممد افتادن تو دسته ی اونوری . خب . تیر مشقی بود که بهمون داده بودن . ولی همون صداشم بد جوری گوش آدمو کر می کرد . جنگیدیدیم و نیم ساعت بعد ما تونستیم بریم اونوریا رو تسلیم کنیم . ممد دوید طرفم و گفت رحمان زخم برداشته . رفتیم دیدیم همه دورش جعمن . رفتم کنارش و فقط دیدم از وسط پاهاش خون میزنه بیرون . بردنش . منو وممد دمغ تو خوابگاه بودیم . بعد شایعه شد که رحمان بستری شه . یه ماه بعد هم گفتن دیگه نمیاد سربازی و یه معاف درست و حسابی خورده . سر در نیاوردیم چرا . تیر مشقی بود . تو اولین مرخصی رفتیم دیدنش . گفت نمیخواد منو ببینه . نمیدونم کدوم قرمساق بهش گفته بود که من زدمش . اوضاع بدریخت شد . آخه من و ممد فهمیدیم که رحمان از قافله ی مردا اومده بیرون . تیر مشقی حساب اونجاشو رسیده بو د . قسم داد به هیچکی نگیم . نگفتیم و یه ماه بعد تو سربازی با خبر شدیم که رحمان بی چیز واسه درس رفته هند . واقعا هم رفته بو د. حالا شش سال میگذره و برگشته نامرد . راست رفته خواستگاری خواهرم که مثلا تلافی کنه . کور خونده ولی . زیر خاکی سر جای خودش و لی آبجیم مهمتره .

خلاصه من و ممد نشستیم و فکرامون و جمع و جور کردیم . من که نمیتونسم به آبجیم اینا رو بگم . هیچکی نمیتونس . فقط یه راه داشت که خودش بفهمه . عینهو ما که فهمیدیم . پس باید وقتی رحمان و کتایون با هم هستن بریم سراغشون . به ممد گفتم مث سایه دنبالش کنه . قول دادم زیرخاکیا واسه اونم باشه . رفاقتش عین مرام بود لا مصب . ولی ممد بدون زیر خاکیم کارها رو ردیف میکرد . میدونسم . بالاخره یه شب رحمان ماشین تیوتای باباش رو ورداشته بود . رفته بود دم در خونه ی ما . مثل اینکه از قبل قرار داشته باشن کتایون میاد و تند سوار میشه . ممد خبر داد که کجان . تو یه جادده خلوت کنار خیابون ایستاده بود ماشین . موتور ممد جلو ماشین ایستاد و پریدم پایین . رفتم طرف ماشین . کتایون یه جیغ کوتاه کشید . من طرف کتی ایستادم ممد طرف رحمان . ممد دست کرد سوئیچ رو بیرون کشید . رحمان ماتش برده بود . کمی چاق شده بود . رو داشبور یه پاکت ونستون بو د . گفتم : رفیق چطوری ؟ رحمان سعی کرد از ماشین بیاد پایین . ممد سخت وایساد . رحمان نگام کرد . بعد دستش رو دراز کرد . یه جوری بدم اوم که دستش از کنار گردن کتی اومد طرفم . دستشو گرفتم . گفتم : مبارکه آبجی . داماده دیگه ؟ هیچی نمیخوای بگی تو ؟ کتایون گفت : هنوز عقد نکردیم . یعنی داریم حرف میزنیم . ممد گفت : با یه نامرد بی چیز ؟ گفتم: ممد بزار بگه . کتی گفت : چی میگه رفیقت ؟ رحمان گفت : راس میگه دیگه رفیقت نجسی خورده . بوی الکل میده . ممد چیزی نگفت . داشت نگاه میکرد فقط . بعد دست برد پاکت سیگار رو برداشت و و شنیدم یواشکی گفت : با اجازه رحمان بی چیز خودمون . به کتایون گفتم : یه دقه بیا پایین . کتی گفت : چه کارم داری ؟ تو شهر آبرو نزاشتی واسمون . همینطور داشت میگفت که درو باز کردم و خشن تر گفتم بیا پایین . اومد پایین . رحمان نگاه کرد . گفت : شماها چتونه ؟در رو کوبیدم و با کتایون کمی راه رفتیم . هوا دم کرده بود . کتی آرایشی هم کره بود به نسبت قبل . گفتم : دوسش داری ؟ چیزی نگفت . دوباره گفتم : پس نداری دیگه . ایستا . من هم ایستادم . تو تاریکی چشمهاش برق میزد . گفت : کجا بودی ؟ مادر همش گریه میکنه . گفتم : به درک . دارم واسه خودم کار میکنم . بعد از امامزاده رفتم پی یه کار . بر میگردم . شاهدی که نیست . کتی گفت : ولی همه میدونن که تو همیشه دور و بر امامزاده میپلکیدی . بعد خواست برگرده . گفتم وایسا و به طرف ماشین نگاه کردم . هر دو سیگار دود میکردن و یه چیزایی میگفتن . گفتم : ببین آبجی . اگه اومدم نه واسه اینه که بهت بگم ولش کن . میتونی ولش نکنی . ولی بعدش با خودته . کتی گفت : بعدش ؟ گفتم : حالا بیا . فقط گوش کن . خب ؟ پشت سرم اومد . سرمو کردم تو ماشینو و گفتم : همه چیو به خواهرم گفتم . حالا میتونی بری . کتایون کنار من گفت : چی گفتی مگه ؟ رحمان وایسا . کنار کشیدم . ولی رحمان وارفته بود دیگه و یه باره شروع کرد به گفتن که : داداشت رست میگه . ولی باور کن میخواستم هم امشب بهت بگم . کتایون در ماشین رو باز کرد . ممد گفت : آره جون خودت . رحمان گفت : خفه شو ممد . میگما . من گفتم : چیو میگی . کتایون گفت : تو میخواستی چیو امشب بهم بگی رحمان ؟ حالا بگو . رحمان با دو دست فرمونو گرفته بود . به ممد گفتم یه نخ بهم بده . خیلی وقت بود ونستون قرمز نکشیده بودم . رحمان شروع کرد .می دونستم اینجوری میشه . رحمان فکر کرده بود من مه چیو گفتم . حالا داشت واسه ثابت کردن صداقت و این حرفا با جزئیات مه چیو می گفت . همه چیو گفت . کتایون مثل جن زده ها دهانش باز بود و با هر جمله ی رحمان یه جیغ کوتاه می کشید . بعد بر و بر منو نگاه کرد . رحمان گفت : یه چیزی مونده هنوز . به خاطر رفاقت نمیگم . ممد گفت : بگو . رفاقت تمومه . من حالا ماشینو دور زده بدمو کنار ممد بودم . رحمان رو به من گفت : راس میگه ؟ گفتم : بگو . چه کار داری . رحمان گفت : تو منو زدی . همه همینو میگفتن . کتایون از ماشین اومده بود بیرون . نمیدیدمش ولی . گفتم : واسه همین خواستی تلافی کنی . نه ؟ خب . حالا برو . دیگه هم دور آبجی من خط بکش . بعد دیدم کتایون کنار جاه نشسته و گریه میکنه .

من نتونستم کسیو پیدا کنم واسه زیر خاکیا . اونا رو یه جای امن پنهونشون کردم . هنوزهم همونجان . یعنی ممد میگه همونجان . اومدم تو شهر . یه چن هفته ای کسی باهام کاری نداشت . بعد از مراسم عقد کنون ممد و کتایون به ممد گفتم وقتشه که زیرخاکیا رو آب کنیم . اینطوری میتونی زندگی خوبی داشته باشی . من هم میتونم برم و خلاص شم . بهش گفتم که همش تو ترس پلیسام . ممد قبول کرد . گفت خودش ترتیب کارها رو میده . چن وقتی گذشت . منو بازداشت کردن . بعدش محاکمه شدمو واسه هفت ماه زندانی خوردم . ولی هیچی نگفتم از زیرخکیا . بعد از اون روزها رو شمردم . ممد هفته ای دو بار میومد ملاقاتم . همیشه هم کتایون همراش بود . با حرکاتش میگفت که کارها رو جور میکنه . خیلی میخندید . فکر کردم : چقدر این دو تا خوشبخت شدن شانسکی . دو ماه که گذشت دیگه کمتر میومدن . کتی تنهایی میومد یا با مادر و میگفت که ممد کار داره . بعد یه بار مادرم گفت :دامادمون شرکت زده . یه شرکت بزرگ .

نوشته شده در تاریخ 28/5/88
نظام الدين مقدسي