ويروس پيري - پرارين حاجي زاده - براي نقد

درود بر مهربان ياران

با سپاس از شما در همراهي و همفكري تان در نقد داستان صدا از حميد بابايي

داستاني به نام ويروس پيري از پرارين حاجي زاده را برايتان مي گذارم.

اميد است با نقد هاي بي رو در وايسي از خود سبب شادي روح نويسنده اين داستان شويد!

پرارين حاجي زاده تحصيل كرده مكانيك است اما پا در كفش حقوق دان ها كرده و دارد حقوق هم مي خواند.

كوزه گري است كه از كوزه شكسته اب مي خورد چون در انتشاراتي كار مي كند و علاقه اي به چاپ كتاب ندارد.

با چند مجله و روزنامه هم كار مي كند .

يكي دو تا وبلاگ هم دارد كه در يكي به ادبيات و در ديگري به مسايل حقوق مي پردازد.

ادرس وبلاگ هايش: يك فنجان داستان و شوخي با حقوق

به اميد ايجاد دوستي بيشتر و استفاده از معلومات شما دوستان

با احترام و سپاس

سروش عليزاده

رشت

ویروس پیری نوشته پرارين حاجي زاده
تصادف نکرده بود ، نه شک عصبی ایی در کار بود ، نه سکته ایی ، همه چیز از یک عطسه شروع شد ، بعد سردرد و پشت بندش آب ریزش بینی ، روی هم رفته یک سرماخوردگی کوچک ، یک ویروس شاید از طریق دهانش وارد شده بود و توی سرش جا خوش کرده بود
با زنگ ساعت از خواب بیدار شد ، طبقه پایین چای توی قوری رنگ می داد و زن دست هایش را روی میز و سرش را روی دست هایش گذاشته بود و چرت می زد
غلتی زد و چشم هایش را مالید و نیمه بازشان کرد ، اول تصویر کدر بود ، بار دیگر چشم هایش را مالید و کاملن بازشان کرد ، تقریبن از حدقه بیرون زدند ، با سرعت لباس پوشید و از پله ها سرازیر شد
روبروی زن ایستاد ، زن کش و قوسی و تکانی به خودش داد، دست هایش را به حالت کشیده بالا برد و گفت : صبح بخیر
مرد سراسیمه نگاهش کرد و دست هایش را به ته جیب گرمکنی که شک داشت مال خودش باشد ، فشار داد و جیب هایش آویزان تر شد
زن چای کم رنگ و دم نکشیده ایی برایش ریخت و خمیازه ایی کشید ، دستش را توی سبد دنبال قاشق چایخوری چرخاند ، دست آخر ، قاشق غذا خوری را انداخت توی چای و 4 قاشق شکر ته لیوان ریخت
انگار برای اولین بار زن را می دید ، موهایش حالت وز داشت ، همه را ته سرش با گیره ایی جمع کرده بود که از گوشه هایش موها آویزان بود ، زیرپوش سفیدش ، جلویش آب رفته بود و پشتش آویزان بود ، یک شلوارک قهوه ایی تیره به پا داشت و رگ های سبزش قلمبه بیرون زده بود
زن نگاهش کرد و گفت : چرا بهتت زده ، مگه نگفته بودی امروز باید زودتر بری !
مرد همه جا را با دقت نگاه می کرد ، روی قفسه کنار یخچال ، عکس اش کنار زن جای گرفته بود ، وقتی چشمش به عکس افتاد سرفه کنان کف جیب هایش را بالا کشید ، پلک هایش می پرید رو به زن کرد و گفت : این عکس رو از کجا آوردی؟
زن با بی تفاوتی گفت : برو صورتت رو بشور!
مرد پاهایش را به زمین فشار داد و محکم وسط میز شیشه ایی کوبید ، میز چند ترک ریز برداشت
زن وحشت زده از جایش بلند شد و گفت : من احمق رو بگو که کله سحری پا می شم برای تو صبحونه درس کنم
چای داغ را روی مرد پاشید و گفت : کوفت کن
مرد حتی به لکه زرد و گنده ایی که روی گرمکن سفیدش افتاده بود خیره نشد ، دوید دنبال زن ، گردنش را گرفت ، کوبیدش به دیوار و گفت : لعنتی ! کی هستی ؟
زن چنگ زد به بازوهای مرد و گفت : حرومزاده
مرد به نفس نفس افتاد ، حالت گیج شده ها را داشت ، برگشت به طبقه بالا ، چشمش به آلبوم کنار تخت افتاد ، صفحه اول را باز کرد ، سریع دو دستش را روی عکس ها گذاشت و آرم آرام انگشتانش را از روی عکس ها برداشت
همه جا عکس این زن بود و کسان دیگری که نمی شناختشان ، انگشتش را از روی لباس آبی چین دار زن برداشت
باید توی صورتش دقیق می شدی تا بفهمی کسی که توی عکس می خندد و موهای مشکی اش روی شانه هایش ریخته و به جایی نامعلوم خیره است حالا طبقه پایین دارد ظرف ها را توی ظرف شویی می کوبد
عکس ها را یکی یکی از توی آلبوم بیرون می کشید و پاره شان می کرد ، حالا زن پشت سرش ایستاده بود ، پیراهن مرد را کشید و سعی کرد آلبوم را از چنگش بیرون بیاورد ، مرد با ناخن های بلندش دست های خراشیده زن را خون کرد و گفت : به فکر اخاذی از من بودی این عکس ها رو چطوری درست کردی ؟
زن فریاد زد : از خونه من برو بیرون کثافت !
مرد در حالی که از پله ها دو تا یکی پایین می رفت گفت : با پلیس برمی گردم
شاید یک ساعت بعد ، شاید هم ساعت ها بعد ، زن هنوز روی پله ها نشسته بود و آلبوم عکس روی پاهایش قرار داشت و به در بسته خیره شده بود ، دستش از زیر آرنجش با صدای زنگ لیز خورد و طی دو حرکت سرش به پایین پرت شد ، هوا تاریک بود ، مرد پشت در ایستاده بود ، نوک بینی اش توی سرما سرخ شده بود و گرمکن سفیدش از همیشه بزرگتر به نظر می رسید و روی تنش زار می زد ، لکه زرد گوشه لباسش حالا هم رنگ سبیل هایش شده بود ، حتی توی این هوای بارونی هم از بوی سیگارش می شد فهمید که پشت در منتظر ایستاده ، خودش را از جلوی در عقب کشید و به کسی که آن طرف در ایستاده بود ، گفت : بفرمایید داخل
زن بالافاصله از پله ها بالا رفت چند دقیقه بعد با صورت سرخ همانظور که از موهایش عرق می ریخت ، کاغذ عقد را نشان پلیس داد و گفت : من امنیت جونی ندارم ، این مرد دیوونست
زن به ساعت نگاهی انداخت و بعد از رفتن مهمان ناخوانده با تی گل های دم در ورودی را پاک کرد و به مرد که هنوز با کفش های گلی اش خانه را متر می کرد و نگاهش از ساعت روی دیوار نمی افتاد اشاره کرد ، کفش هایت را بکن !
مرد حرکت عقربه های ساعت را دنبال می کرد ، انگار نمی خواست یک لحظه از حرکتشان عقب بماند
- این ساعت هدیه پسرمه ، به وسیله اش برای بیمارها ساعت می زنم با ورود هر فرد بال هاش رو باز می کنه و با خروجش می بنده ، مرد چشم هایش را از ساعت به دکتر مغز و اعصاب دوخت ، روبرویش روی مبل سفید رنگی نشسته بود و به دست های گره کرده اش نگاه می کرد ، یک حس خلاء ایی وجودش را پرکرد ، خصوصن وقتی پرسید : نام و نام خانوادگی
هر چه به ذهنش فشار آورد یادش نیامد ، دکتر سیگار پشت سیگار می کشید ، او انگار تازه علایق و احساساتش را درک می کرد ، شروع به بو کشیدن دود سیگار کرد و سرش را اندکی جلو آورد
دکتر برایش یک MRI نوشت و با حالتی بشاش نگاه اش کرد و گفت : نگران نباش ، اگر اون چیزی که فکر می کنم باشه ، اولین دستاوردم در زمینه حافظه را روی شما امتحان خواهم کرد ، عقربه های ساعت ، 6 بعد ازظهر را نشان داد، بالافاصله بال های جغد بسته شد ، وقتی دوباره روز بعد به همان شکل بال هایش باز شد ، مردی لبخندی بهش زد و برگ MRI را دست دکتر داد
دکتر MRI را روی میز نور گذاشت و با ته خودکارش به مغز اشاره کرد و گفت : متاسفانه ویروسی وارد مغزتان شده که همین جوریی در حال پیشرویی است ، مغزتان کوچک شده و چین و چروک های مغز واضح و بزرگ تر از حد معمولند ، کم کم چهره خودتان را هم فراموش خواهید کرد ، چه برسه به بقیه موارد ، کاری که می توانم بکنم حافظه از دست رفته تان را ریکاوری کنم ولی از آنجایی که در مدت کوتاهی اطلاعات محو خواهند شد ، مجبوریم روی کیت مخصوصی ذخیره شان کنیم به همراه برنامه ایی برای جمع آوری اطلاعات آینده ، فقط مثل تزریق بتاکس موقته ، تا حافظه شارژه مثل 30 سال قبل مغزتون جوونه
دکتر نگاهی به دست های مرد انداخت که حالا از سر جیب های گرمکنش بیرون زده بود ، مرد به پرنده های روی سرو بیرون پنجره خیره شده بود و انگار هیچ کدام از حرف هایش را نمی شنید ، این بار دکتر به بال های چوبی جغد نگاهی انداخت و گفت : خسته نباشید ، روز عمل می بینمتان
بالاخره بعد از یک عمل جراحی 6 ساعته ، کیت مخصوص درون مغزش جای داده شد ، آخرین چیزی را که به یاد می آورد ، روی تخت بیمارستان قبل از عمل بود ، دست هایش را بسته بودند به تخت که دستگاه ها را نکند ، تنها کاری که از دستش بر می امد این بود که عربده بکشد ، حالا برایش عجیب بود ، حس می کرد آن روز صبح در اثر یک جنون آنی همه چیز را نفی کرده ، با این که 2 روز از عمل گذشته ، یک سردرد کوچکی داشت و یک حس آزار دهنده از وجود جسمی خارجی در مغزش ، گل رز توی دستش را محکم فشرد و به پنجره خانه خیره شد ، سارا با همان لباس آبی چین داری که برایش خریده بود ، پشت پنجره به جاده خیره نگاه می کرد
مرد طبق عادت همیشه توی شیشه جلوی در دستی به سرش کشید و موهای سفید دو طرف شقیقه اش را به دو سمت چنگ زد
زنگ را فشار داد ، در تقی کرد و باز شد ، با پا در را به سمت داخل هل داد و وارد سرسرا شد
در همین حین صدایی از درون مغزش حس کرد (( باطری کیت مغز شما ضعیف است ، لطفن شارژ شود )) ، (( باطری کیت مغز شما ضعیف است تا چند لحظه دیگر خاموش می شود ))
سارا را دید که از پله ها پایین می آید و گاهی روی پله ها سکندری می خورد ، حالا زن جلویش ایستاده بود و او نمی دانست وسط این راهرو چه می کند و این زن کیست ؟ ، با دقت نگاهش کرد، بین پیشانی اش یک چاله عمیق بود و موهای سفیدش از زیر شانه کوچکش پیدا بود ، گل رز را گرفت ، یک لحظه تماس دستش را حس کرد ، زبر بود
ساعت روی دیوار خواب رفته بود عقربه هایش روی 12 جا مانده بودند ، مرد با نگاهش زن را دنبال کرد ، گل را توی گلدان روی میز شیشه ایی گذاشت ، مرد خم شد و انعکاس چهره اش را روی میز دید ، دست هایش را روی عکس اش گذاشت و با وحشت پشت سرش را نگاه کرد و به انتهای جاده خیس خیره شد که باد ، محکم در را بست.